دورۀ طلایی سرمایهداری – the Golden Age of Capitalism – را دورهای خواندهاند که طی سه دهه (۱۹۴۵-۱۹۷۵) شکوفایی پرشتاب صنعتی-اقتصادی با برابری، رفاه عمومیو رشد دستمزدهای واقعی همراه میشود؛
سه اقتصاددان جریان اصلی در سه یادداشت پیاپی در روزنامۀ دنیای اقتصاد به تاریخ هفتم تا نهم اسفند ماه، به ارائه بستهای تحلیلی-تجویزی در خصوص نظام پولی و وضعیت جاری اقتصاد کلان پرداخته، بر گزارههایی عمدتاً تکراری تأکید کردهاند، از جمله با اصرار بر مضرات کسری بودجه، سایهاندازی مالیۀ دولت بر ترازنامه بانک مرکزی را علت اصلی رشد پایۀ پولی
ایرانی را تصور کنید که به دلیل ضعف اقتصاد در مرکز و ساختارهای رسمی خصوصی (محل اصلی کارکرد طبقه متوسط) توان کنترل مؤثر حاشیه را ندارد؛ تبریز، زاهدان، سنندج، اهواز و... توان خودمختاری نسبی در مقابل تهران پیداکردهاند. تشدید اختلاف آنها با مرکز هم نتیجه روندهای پررنگ شده هویتطلبانه قومی در اثر ضعف عمومی اقتصادی است و هم نتیجه همگرایی